Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quo igitur, inquit, modo? Tria genera bonorum; Duo Reges: constructio interrete. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Quis istud possit, inquit, negare?

Bork
Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.
Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit;

Bonum valitudo: miser morbus.

Quem enim ardorem studii censetis fuisse in Archimede, qui
dum in pulvere quaedam describit attentius, ne patriam
quidem captam esse senserit?

Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus.

Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.

Quis est tam dissimile homini. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Ea possunt paria non esse. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Illi enim inter se dissentiunt. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;

Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae;

Bork: Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;
Si longus, levis.: Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset.
Bork: Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse.
Bork: Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus.
Sed haec omittamus;: Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat;

Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.
Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.
Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.
Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt?
Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti.